Kneden op muziek, met je ogen dicht. Groep 8 van De Twiner uit Sint Jacobiparochie leert kleien én Engels van Koerdische vluchtelingen

Groep 8 van basisschool De Twiner uit Sint Jacobiparochie krijgt handvaardigheid van twee Koerdische vluchtelingen uit het naburige azc. ,,Je leert twee dingen in één keer: Engels en kleien.’’

,,Hi, how are you?’’ Uit tien kinderkelen klinkt luid ‘good’ op de vraag van Nazli Cicek Tüt (38) hoe het met ze gaat. Opgetogen schuifelt de helft van groep acht van basisschool De Twiner in Sint Jacobiparochie het kleurrijke atelier van netwerkcentrum De Opstap binnen voor een workshop handvaardigheid. De andere helft is een uur later aan de beurt. Om in de stemming te komen heeft Erdal Tüt (42) een playlist met klassieke en oriëntaalse muziek aangezet.

Nazli en Erdal willen van betekenis zijn

Ruim een half jaar wonen de Koerdische Nazli en Erdal in het asielzoekerscentrum net buiten Sint Annaparochie. In hun thuisland Turkije was Nazli psychologisch adviseur en Erdal beeldhouwer van beroep. Daarnaast gaven ze kunstworkshops aan kinderen en volwassenen, ook in vluchtelingenkampen.

Nu zijn ze zelf gevlucht. En in het azc zijn de dagen lang. Nazli en Erdal willen graag van betekenis zijn en regelden daarom via De Opstap dat ze weer met kunst en kinderen aan de slag konden.

,,Are you curious?’’, vraagt Nazli aan de groep. ,,Curious betekent nieuwsgierig’’, legt Tatum Veen (12) uit aan haar vriendinnen. Ze spreekt al een aardig woordje Engels. Elmar Meijdam (23), student social work aan hogeschool NHL Stenden, is op de achtergrond aanwezig als vertaler.

En, ook handig, Ammar Toptsi (11) spreekt van huis uit Nederlands, Grieks en Turks en kan Nazli en Erdal gewoon verstaan als ze in hun moedertaal spreken. Zo nu en dan werpt hij zich op als tolk.

Kleien doe je met je handen, niet met je ogen

Maar met handen en voeten en het Engels van Nazli gaat het heel aardig. Als eerste opdracht moeten de kinderen een stuk klei soepel maken. Ze gaan allemaal staan en – na één, twee, drie – laten ze hun homp met kracht op de tafel vallen. En nog een keer.

Bewerk de klei met je vuisten en denk aan iets wat je niet leuk vindt, adviseert Nazli. Volgens haar is het een goede manier om tot rust te komen. Ze spoort de leerlingen aan om de klei echt te voelen: is het zacht, hard, warm, koud, stug of soepel?

Als de klei gewillig genoeg is, mogen de kinderen er een mooie ronde bal van maken. Zonder te kijken, want je kleit met je handen niet met je ogen. ,,See it with your fingers’’, doceert Erdal. Hij vraagt de kinderen om te kneden op de muziek, om de klanken leidend te laten zijn. De ogen blijven dicht, de ballen verdwijnen onder de tafel. Het idee is dat iedereen in z’n hoofd een vorm bedenkt en begint met modelleren.

Tijdens het kleien komen gevoelens naar boven

Na een minuut geeft iedereen het zachte materiaal door aan de klasgenoot ter rechterzijde, die moet voelen wat de bedoeling is en verder gaan met het sculptuur. Als de klei de werktafel rond is geweest, terug bij de oorspronkelijke eigenaar, begint de lol pas echt. Wat had de maker in zijn hoofd en wat is het door toedoen van de rest geworden? Een regenboog is veranderd in een bot, een kat in een kommetje, een halsketting in een fietswiel en een schildpad in een dumbell, een gewichtje.

Ten slotte dragen Nazli en Erdal de kinderen op om te denken aan iets belangrijks in hun leven en hun handen het werk te laten doen. Ammar kleit zichzelf als keeper en Tatum maakt een gebroken hart want haar verkering is net uit. Het hart van Marije Buurstra (11) blijft heel, haar werk staat voor de liefde voor haar familie en vrienden.

Het hart van de Eritrese Diyana Tesfamichael (12) staat voor Nederland, het land waar zij zes jaar geleden naartoe vluchtte. Nazli knikt bemoedigend. Zij weet: tijdens het kleien komen gevoelens boven. Diyana vond de workshop vooral superleuk: ,,Je leert twee dingen in één keer: Engels en kleien.’’

Bron Leeuwarder Courant